Galerie Weisbard
30 Sept - 21 Oct 2023, Dit is Suzette, Galerie Weisbard, Rotterdam, NL.
Listen to Vroege Vogels radio here.
Werk van beeldend kunstenaar Suzette Bousema (28) was te zien in musea, maar van een solo-expositie in een galerie kwam het nog niet. Terwijl ze na naar afstuderen in 2019 op de KABK in Den Haag toch bepaald niet onopgemerkt is gebleven. Haar naam vind je terug in NRC en Telegraaf, alsmede in Liberatión, Die Zeit en Financial Times. Op de kunst- òf wetenschapspagina’s.
Suzette is een ontdekkingsreiziger, een perpetuum mobile: voordat het onderzochte is verwerkt en verbeeld, dient zich het volgende project aan waar zij zich nieuwsgierig op stort. Nu ook. Met hulp van het Fentener van Vlissingen Fonds en Adessium Foundation maakt ze een documentaire over Dead Zones.
Suzette: ‘Dat zijn grote gebieden in zee waar nauwelijks leven mogelijk is. In de Golf van Mexico gaat het over een gebied zo groot als de helft van Nederland dat elke zomer een dode zone wordt, waar dus bijna geen leven mogelijk is omdat er te weinig zuurstof aanwezig is. Een lege zee waar alleen bacteriën kunnen overleven. Een stuk van de aarde dat wij mensen hebben gecreëerd met onze vervuiling en landbouw en industrie.’
Wees niet bevreesd. Suzette is geen klimaatdrammer maar beeldend kunstenaar. Iemand met een blozend voorkomen en louter aardige bedoelingen. Wie een bezoek gaat brengen aan de (overzichts)tentoonstelling Dit is Suzette in galerie Weisbard moet wel de zintuigen op scherp hebben. Bousema vraagt nogal de aandacht. Maar voor een geëngageerd, soms activistisch mens, doet ze dat op een erg sympathieke, geestdriftige manier. Suzette charmeert, informeert, glimlacht, vertelt, legt uit. Met engelengeduld. Nooit belerend.
Ze wijst naar een foto met een zo op het eerste oog abstracte afbeelding. Als je beter kijkt zie je ijs, luchtbelletjes in ijs. In samenwerking met wetenschappers heeft ze die ijskernen uit Antarctica en Groenland gefotografeerd. Waarom? 1) ga je de luchtbelletjes onderzoeken dan krijg je inzage in de geschiedenis van het klimaat; en 2) het beeld is esthetisch.
Suzette: ‘In de bevroren bubbeltjes is de luchtkwaliteit behouden van 20.000 jaar geleden. Zo kunnen we de toekomst van het klimaat beter voorspellen. Daarnaast verzamelden wetenschappers in de zeebodem rondom Antarctica 50 miljoen jaar oud fossiel plankton. Daardoor weten we dat de Zuidpool ooit tropisch was. Die kennis kan je blik op natuur en milieu veranderen.’
Suzette’s gelaagde kunst - zeefdrukken, foto’s, wandtapijten, handgeblazen glasvormen met luchtmonsters – wekken nieuwsgierigheid en verwondering. Wie ernaar vraagt krijgt duiding. Al moet niks.
Soms is haar werk verrassend ongecompliceerd. Neem 100 vierkante meter Scheveningens strand, verzamel al het aangespoelde en achtergelaten plastic, en fotografeer het afval op ware grootte. Dat deed ze. De blauwe achtergrond van de contactafdrukken, ontstaan door een analoog proces genaamd cyanotype, contrasteert aangenaam met de rotzooi die schuldig oplicht. Suzette heeft met de blik van een toekomstig archeoloog de onzichtbare, zondige overblijfselen van onze tijd zichtbaar gemaakt. Het is zinnenprikkelend, confronterend beeld. Wat maken we er een tyfusbende van. Wat een hoop plastic. Van de 500 werken (elk oplage 1) is de helft verkocht, veel foto’s vonden hun weg naar kunstverzamelaars.
Twee wandkleden, Super Organism, vind je in galerie Weisbard. Het zijn uitvergrote microscopische foto’s van een immens ondergronds schimmelnetwerk in de bodem van het bos, waarmee bijna alle planten verbonden zijn. Suzette: ‘Ik wil de symbiose tussen planten en bomen boven de grond en de schimmels eronder laten zien, de zogenoemde mycorrhiza, het grootst levende systeem op aarde. Het is fascinerend.’
Termen als klimaatverandering en wereldwijde milieuvervuiling wekken bij de een grote zorg maar bij de ander weerzin en soms argwaan. Misschien ook wel omdat een mens, een individu, zich moeilijk verhoudt tot die abstractie, die grootte. Suzette: ‘Wat ik met mijn kunst hoop te bereiken is dat mensen, door iets moois te zien, zich gaan afvragen wat nou precies de wereld is waarop we staan. Dat ze niet meteen afhaken zoals misschien wel gebeurt als ze depressief makende berichtgeving lezen over het milieu dat kapotgaat. Ik wil mensen verwonderen en op een positieve manier bijdragen aan de discussie, vooral door het maken van kunst.’
Hugo Borst
